İnandırıcı olan neydi, inanabiliyor muydu bu kadar çok sevdiğine? Bir insan nasıl böyle severdi, sevginin sınırları var mıydı ya da? Bir yumruk kadar olan kalbi daha içine kaç sevgiyi, kaç kırıklığı alabilirdi? En önemlisi, bunca sevgiyi nasıl taşıyordu o küçük yürek? Daha kaç kırıklık taşıyacaktı kendi içinde? Hiç bilmiyordu bunların cevabını ama mutluydu. Çünkü o vardı, en kıymetlisi, en değerlisi. Nereden tutunduğunu bilemediği bu adamı çok sevmişti. Bir anda gelmiş, kocaman mutluluklar getirmişti gelişiyle. Binlerce kelebek. Şimdi hiçbirinin ölmesini istemiyordu. Biraz da adama hediye etmek istiyordu onlardan. Rüyalarında sakladığı adamla gerçeğin her saniyesinde beraber olmak istiyordu. Biraz o olsun, biraz o koksun istiyordu. Nefesi olmak istiyordu her saniye. Onu sevdiğini anladığı gece bir yıldız kaymıştı. Gökyüzünden kalbine doğru. Buram buram o olmuştu şimdi kalbi ve hep de öyle olsundu. Sonsuz kadar sevsindi şimdi onu. Adını mutluluk koymak istedi bir an, adına gülümsedi.
